با گسترش مقیاس کشت و افزایش تراکم کشت، بیماری Apostichopus japonicus به طور فزاینده ای قابل توجه است که خسارات جدی به صنعت آبزی پروری وارد کرده است.بیماری‌های Apostichopus japonicus عمدتاً توسط باکتری‌ها، ویروس‌ها و مژه‌داران ایجاد می‌شوند که در این میان سندرم پوسیدگی پوست ناشی از ویبریو برلیانت جدی‌تر است.با تشدید بیماری، دیواره بدن Apostichopus japonicus زخم می‌کند و لکه‌های آبی و سفید ایجاد می‌کند و در نهایت تا حد مرگ حل می‌شود و مانند کلوئید در مخاط بینی حل می‌شود.در پیشگیری و درمان سنتی بیماری، آنتی بیوتیک ها به طور گسترده ای استفاده می شود.اما استفاده طولانی مدت از آنتی بیوتیک ها نه تنها خطر پنهان مقاومت باکتریایی و باقی مانده داروها را به همراه دارد، بلکه ایمنی مواد غذایی و آلودگی محیط زیست را نیز به همراه دارد.بنابراین، توسعه یک آماده سازی غیر آلاینده، بدون پسماند و ایمن برای کاهش بیماری خیار دریایی یکی از نقاط داغ تحقیقات فعلی است.

دی فرمت پتاسیم یک پودر کریستالی سفید رنگ، خشک و بی مزه است.این اولین افزودنی خوراک غیر آنتی بیوتیکی است که توسط اتحادیه اروپا تایید شده و جایگزین آنتی بیوتیک ها می شود.می تواند رشد حیوانات پرورشی را تقویت کند، رشد باکتری های مضر را مهار کند و محیط روده را بهبود بخشد، دی فرمت پتاسیم می تواند رشد و عملکرد موجودات آبزی را به طور قابل توجهی بهبود بخشد.

1 نتایج آزمون

1.1 اثرات دی فرمت پتاسیم رژیم غذایی بر رشد و بقای خیار دریایی Apostichopus japonicus

نرخ رشد ویژه Apostichopus japonicus با افزایش محتوای دی فرمات پتاسیم جیره به طور قابل توجهی افزایش یافت.زمانی که میزان دی فرمات پتاسیم جیره به 8/0 درصد رسید، یعنی زمانی که میزان دی فرمات پتاسیم جیره 0/1 درصد و 2/1 درصد بود، نرخ رشد اختصاصی Apostichopus japonicus به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمارها بود، اما تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0 P > 0.05) (جدول 2-2).میزان زنده ماندن خیار دریایی در همه گروه ها 100 درصد بود.

1.2 اثرات دی فرمات پتاسیم رژیم غذایی بر شاخص های ایمنی خیار دریایی Apostichopus japonicus

در مقایسه با گروه کنترل، سطوح مختلف دی کربوکسیلات پتاسیم می‌تواند ظرفیت فاگوسیتیک سلوموسیت‌ها و تولید O2 را در درجات مختلف بهبود بخشد (جدول 2-3).هنگامی که دی فرمت پتاسیم به میزان 1.0% و 1.2% اضافه شد، فعالیت فاگوسیتیک سلوموسیت ها و تولید گونه های اکسیژن فعال O2 - در خیار دریایی به طور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل بود، اما تفاوت معنی داری بین 1% و 1% وجود نداشت. 1.2% گروه دی فرمات پتاسیم یا بین سایر سطوح دی فرمات پتاسیم و گروه کنترل.با افزایش محتوای دی کربوکسیلات پتاسیم در خوراک، SOD و NOS خیار دریایی افزایش یافت.

1.3 اثر دی فرمت پتاسیم جیره بر مقاومت خیار دریایی به عفونت ویبریو برلیانت

1.4 روز پس از چالش، تلفات تجمعی خیار دریایی در گروه شاهد 46.67 درصد بود که به طور معنی داری بیشتر از گروه های 0.4، 0.6، 0.8، 1.0 و 1.2 درصد دی فرمات پتاسیم (26.67، 26.67، 30) بود. درصد، 30 درصد و 33/23 درصد، اما با گروه درمان 2/0 درصد (33/38 درصد) تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.میزان تلفات خیار دریایی در گروه‌های 4/0، 6/0، 8/0، 0/1 درصد و 2/1 درصد دی‌فرمات پتاسیم تفاوت معنی‌داری نداشت.

2. بحث

2.1 اثر دی کربوکسیلات پتاسیم بر رشد خیار دریایی Apostichopus japonicus

در حیوانات مکانیسم اثر دی کربوکسیلات پتاسیم عمدتاً ورود به دستگاه گوارش، بهبود محیط گوارشی، تنظیم pH و از بین بردن باکتری های مضر است (رملی و سونانتو، 2005).علاوه بر این، دی فرمت پتاسیم همچنین می تواند جذب مواد مغذی در خوراک را افزایش دهد و قابلیت هضم و میزان استفاده حیوانات پرورشی را بهبود بخشد.در کاربرد حیوانات آبزی، آزمایشات نشان داده است که دی فرمت پتاسیم می تواند به طور قابل توجهی رشد و میزان بقای میگو را بهبود بخشد (he Suxu, Zhou Zhigang, et al., 2006).در این مطالعه، رشد خیار دریایی (Apostichopus japonicus) با افزودن دی کربوکسیلات پتاسیم به خوراک ترویج شد که با نتایج کاربرد دی کربوکسیلات پتاسیم در خوک‌ها و خوک‌های تکمیلی گزارش شده توسط ورلند مطابقت داشت.M (2000).

2.2 اثر دی کربوکسیلات پتاسیم بر ایمنی خیار دریایی Apostichopus japonicus

Apostichopus japonicus مکانیسم دفاعی مشابهی با سایر خارپوستان دارد که با پاسخ ایمنی سلولی و غیر سلولی (هومورال) تکمیل می شود.عمدتاً برای شناسایی و از بین بردن اجسام خارجی وارد شده به بدن حیوان یا تبدیل اجسام خارجی به مواد بی ضرر و ترمیم زخم ها استفاده می شود.پاسخ ایمنی سلولی خارپوستان توسط انواع سلوموسیت ها تکمیل می شود که سیستم دفاعی خارپوستان را تشکیل می دهند.وظایف اصلی این سلول ها شامل فاگوسیتوز، واکنش سیتوتوکسین و تولید مواد ضد باکتریایی در سطح انعقاد است (kudriavtsev, 2000).در فرآیند فاگوسیتوز، سلوموسیت ها می توانند توسط باکتری ها یا اجزای دیواره سلولی باکتری برای تولید گونه های اکسیژن فعال (ROS)، از جمله no، H2O2، oh و O2 - القا شوند.در این آزمایش، افزودن دی کربوکسیلات پتاسیم 1.0 و 1.2 درصد به جیره به طور قابل توجهی باعث افزایش فعالیت فاگوسیتیتیک سلوموسیت ها و تولید گونه های فعال اکسیژن شد.با این حال، مکانیسم دی فرمت پتاسیم افزایش فعالیت فاگوسیتی و تولید O2 نیاز به مطالعه بیشتر دارد.

2.3 اثر دی کربوکسیلات پتاسیم بر فلور روده خیار دریایی Apostichopus japonicus

دی کربوکسیلات پتاسیم می تواند در محیط قلیایی ضعیف به اسید فرمیک و فرمت تجزیه شده و از طریق غشای سلولی وارد سلول های میکروبی شود.می تواند محیط زندگی میکروارگانیسم های مضر مانند اشریشیا کلی و سالمونلا را با تغییر مقدار pH داخل سلول ها و جلوگیری از تولید مثل آنها تغییر دهد تا تعادل میکرواکولوژیک روده را تنظیم کند (eidelsburger, 1998).اثر دی کربوکسیلات پتاسیم بر میکرو فلور روده، از نظر ماکروسکوپی، H + حاصل از تجزیه دی کربوکسیلات پتاسیم باعث کاهش pH در روده و مهار رشد میکرو فلور روده می شود.از نظر میکروسکوپی، H + از طریق غشای سلولی وارد سلول های باکتریایی می شود، به طور مستقیم فعالیت آنزیم های داخل سلولی را از بین می برد، بر متابولیسم پروتئین میکروبی و اسید نوکلئیک تأثیر می گذارد و در عقیم سازی نقش دارد (Roth, 1998).نتایج نشان داد که دی فرمت پتاسیم تأثیر کمی بر کل باکتری های روده خیار دریایی دارد، اما می تواند به طور قابل توجهی از تعداد ویبریو جلوگیری کند.

2.4 اثر دی کربوکسیلات پتاسیم بر مقاومت به بیماری خیار دریایی Apostichopus japonicus

Vibrio splendens باکتری بیماری زا سندرم پوسیدگی پوست خیار دریایی است که برای تولید و پرورش خیار دریایی مضر است.این آزمایش ثابت کرد که افزودن دی کربوکسیلات پتاسیم در خوراک باعث کاهش مرگ و میر خیار دریایی آلوده به ویبریو برلیانت شد.این ممکن است مربوط به اثر بازدارندگی دی فرمت پتاسیم بر ویبریو باشد.

3 نتیجه گیری

نتایج نشان داد که دی فرمات پتاسیم جیره تأثیر معنی‌داری بر رشد Apostichopus japonicus، تأثیر مثبت بر ایمنی غیراختصاصی Apostichopus japonicus و افزایش ایمنی هومورال و سلولی Apostichopus japonicus داشت.افزودن دی کربوکسیلات پتاسیم در جیره به طور قابل توجهی تعداد باکتری های مضر در روده خیار دریایی را کاهش داد و مقاومت خیار دریایی آلوده به ویبریو برلیانت را به بیماری افزایش داد.در نتیجه می توان از دی کربوکسیلات پتاسیم به عنوان تقویت کننده ایمنی در خوراک خیار دریایی استفاده کرد و دوز مناسب دی کربوکسیلات پتاسیم 1.0 درصد است.