Często mylona z witaminą, betaina nie jest ani witaminą, ani nawet niezbędnym składnikiem odżywczym.Jednak pod pewnymi warunkami dodatek betainy do formuły paszy może przynieść znaczne korzyści.

Betaina jest naturalnym związkiem występującym w większości żywych organizmów.Pszenica i buraki cukrowe to dwie popularne rośliny zawierające wysoki poziom betainy.Czysta betaina jest uważana za bezpieczną, jeśli stosowana jest w dopuszczalnych granicach.Ponieważ betaina ma pewne właściwości funkcjonalne i w pewnych warunkach może stać się niezbędnym składnikiem odżywczym (lub dodatkiem), do diety świń i drobiu coraz częściej dodaje się czystą betainę.Jednak dla optymalnego użycia ważne jest, aby wiedzieć, jaka ilość betainy dodana jest optymalna.

1. Betaina w organizmie

W większości przypadków zwierzęta są w stanie syntetyzować betainę na potrzeby własnego organizmu.Sposób syntezy betainy znany jest jako utlenianie witaminy choliny.Wykazano, że dodanie czystej betainy do paszy pozwala zaoszczędzić kosztowną cholinę.Jako donor metylu, betaina może również zastąpić kosztowną metioninę.Dlatego dodanie betainy do paszy może zmniejszyć zapotrzebowanie na metioninę i cholinę.

Betainę można również stosować jako środek przeciwtłuszczowy dla wątroby.W niektórych badaniach wykazano, że odkładanie się tłuszczu w tuszach rosnących świń zostało zmniejszone o 15% poprzez dodanie do paszy jedynie 0,125% betainy.Wreszcie wykazano, że betaina poprawia strawność składników odżywczych, ponieważ zapewnia osmoprotekcję bakteriom jelitowym, co skutkuje bardziej stabilnym środowiskiem żołądkowo-jelitowym.Oczywiście najważniejszą rolą betainy jest zapobieganie odwodnieniu komórek, ale często jest to uważane za oczywiste i pomijane.

2. Betaina zapobiega odwodnieniu

Betainę można spożywać w nadmiarze w okresach odwodnienia, nie wykorzystując jej funkcji jako donora metylu, ale wykorzystując betainę do regulowania nawodnienia komórek.W stanie stresu cieplnego komórki reagują gromadzeniem jonów nieorganicznych, takich jak sód, potas, chlorek i organicznych środków osmotycznych, takich jak betaina.W tym przypadku najsilniejszym związkiem jest betaina, ponieważ nie ma ona negatywnego wpływu na destabilizację białek.Jako regulator osmotyczny, betaina może chronić nerki przed szkodliwym działaniem wysokich stężeń elektrolitów i mocznika, poprawiać funkcję makrofagów, regulować gospodarkę wodną w jelitach, zapobiegać przedwczesnej śmierci komórek, a zarodki w pewnym stopniu przeżywają.

Z praktycznego punktu widzenia donoszono, że dodatek betainy do paszy może zapobiegać zanikowi kosmków jelitowych i zwiększać aktywność enzymów proteolitycznych, sprzyjając w ten sposób zdrowiu jelit odsadzonych prosiąt.Wykazano również, że podobna funkcja poprawia zdrowie jelit poprzez dodanie betainy do paszy dla drobiu, gdy drób cierpi na kokcydiozę.

3. Rozważ problem

Dodatek czystej betainy do diety może nieznacznie poprawić strawność składników odżywczych, pobudzić wzrost i poprawić wykorzystanie paszy.Ponadto dodanie betainy do paszy dla drobiu może skutkować zmniejszeniem zawartości tłuszczu w tuszy i zwiększeniem zawartości mięsa w piersiach.Oczywiście dokładny efekt powyższych funkcji jest bardzo zmienny.Ponadto w warunkach praktycznych betaina ma akceptowalną względną biodostępność wynoszącą 60% w porównaniu z metioniną.Inaczej mówiąc, 1 kg betainy może zastąpić dodatek 0,6 kg metioniny.Jeśli chodzi o cholinę, szacuje się, że betaina może zastąpić około 50% dodatku choliny w paszach dla brojlerów i 100% dodatku choliny w paszach dla kur niosek.

Zwierzęta odwodnione najbardziej czerpią korzyści z betainy, która może być bardzo pomocna.Obejmuje to: zwierzęta narażone na stres cieplny, zwłaszcza brojlery latem;lochy w okresie laktacji, które prawie zawsze piją niewystarczającą ilość wody do spożycia;wszystkie zwierzęta pijące solankę.W przypadku wszystkich gatunków zwierząt, które uznano za korzystne dla betainy, najlepiej nie dodawać więcej niż 1 kg betainy na tonę pełnoporcjowej paszy.Jeżeli zalecana dodana ilość zostanie przekroczona, skuteczność będzie spadać wraz ze wzrostem dawki